Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/30

Ta strona została uwierzytelniona.

maków, kołysanych kiwaniem statku, poruszył się  jeden, i za chwilę przed porucznikiem stanęła naga,  rozczochrana postać ucznia dyżurnego międzypokładu.
— Budzić! — rzucił krótko porucznik i odszedł.
Nagus szarpnął pierwszy hamak, wiszący z brze gu, wprowadzając dysonans w jeden przy drugim  zaczepione napowietrzne łoża morskie, kołyszące się  ze statkiem.
Wraz z pierwszym, rozbujanym przez dyżurnego  hamakiem, poruszyły się inne, uderzając śpiących o siebie.
Rozległy się mrukliwe jęki i postękiwania.
Z pierwszego hamaku wyjrzała senna twarz, po patrzyła chwilę uważnie i z nienawiścią na dyżurnego, następnie energicznym ruchem uniosła się ku  górze, ale trzasnęła czołem o pułap, znajdujący się  tuż nad hamakiem, wydała bolesny okrzyk i wślad  za nim wybluznęła z ust całą serję wyborowych,  subtelnych przekleństw, w których żadne słowo  dwa razy się nie powtarzało. Z sąsiednich hamaków  zaczęły wyglądać ręce, twarze, nogi i inne części  ciała ludzkiego. Dyżurny międzypokładu poszedł  dalej, szarpiąc hamaki i pokrzykując: Wstawać!  Wstawać! Pod szlauch! Prysznic pierwsza klasa!  Woda piętnaście stopni ciepła! Wstawać! Wstawać!