Strona:Jerzy Szarecki - Na pokładzie Lwowa.djvu/32

chwili objęcia służby, rozlega się w międzypokładzie gwizdek służbowego bosmana trzeciej wachty i jego zlekka zachrypły głos: Na górę, na modlitwę!
 Wszyscy wychodzą na pokład i ustawiają się wachtami w dwuszeregu po sterburcie.
 — Czapki zdejm — rozlega się znowu głos bosmana.
 Z szumem bałwanów i łopotaniem żagli miesza się pieśń modlitwy i płynie na spienionych wierzchołkach fal, leci wraz z wiatrem gdzieś, hen, w bezkresną dal, gdzie modra płaszczyzna wzburzonych wód styka się z niebem.
 — Pooo modlitwie!
 Czapki wchodzą na głowę.
 — Baczność!
 Przed szereg wychodzi komendant. Bystre spojrzenie z pod daszka czapki. Salutuje.
 — Cześć, uczniowie!
 — Cześć, panie komendancie! — rozlega się grzmot odpowiedzi.
 Komendant znów salutuje odchodzi na rufę.
 — Dooo bandery!
 Zwrot w lewo i oczy utkwione we wznoszącą się na flag-linie do gafu bezani czerwonobiałą banderę.
 Cztery podwójne uderzenia w dzwon — ósma godzina.