Strona:Joanna Grey.djvu/067

 Łagodność miałeś przy męztwie Cezara,
 Co ma świadomość niemą swej wyższości!
 Tegom ci nie mógł darować w mej złości
 O! nieraz knułem zdradę przeciw tobie...
 Byłeś uwięzion przeze mnie... Joanna,
 Anielskie dziewczę cię uratowało...
 Ach... jakżem czarny... oto łzy me płyną
 Do stóp twych... przebacz! i jeszcze ukochaj!...

(rzuca mu się do nóg).

SOMERSET.

 Bracie otwarte niebo!... jam szczęśliwy!...

(głośne pukanie).

ADMIRAŁ.

 Czas przyszedł — — niechaj wróg zastanie godnych
 Imienia swego — —

SOMERSET.

 I niech się nie cieszy
 Łzami, co może przypisać słabości. —

(wchodzi kat — kłaniając się uniżenie mówi)

 Czas milordowie!

OBAJ BRACIA.

 Jesteśmy gotowi!

ADMIRAŁ (dając mu sygnet).

 Ten dar wieczności dajmy posłowi. —

SOMERSET (do brata).

 Czy będziesz mówił? ja powiem co czuję,
 Bo lud ubogi — do końca miłuję. —

ADMIRAŁ.

 Ja nic nie rzeknę — bo gardzę wszystkiemi
 I rad bym prochów nie oddać tej ziemi.

(Obejmują się niemo. Northumberland wchodzi i staje niemo z uśmiechem szyderczym.)

SOMERSET.

 O do widzenia! tam! razem do końca!...

KAT.

 Służę — uprzedzić czas nam promień słońca.

ADMIRAŁ (spostrzegając Northumberlanda).

 A!...