Strona:Joanna Grey.djvu/070

JOANNA.

 O! siostro!

ELŻBIETA (odpychając ją mówi do króla).

 O! bądź spokojny — w tej chwilim dojrzała!
 Roztropność! — odtąd będę skamieniała!
 Odtąd rozumem mym — będę bronzowa!

(dumnie)

 Taką — winna być królowa!

(po chwili)

 Czy wolno króla ucałować rękę?

(król daje rękę do pocałowania. Księżna Elżbieta całuje ją, kłania się nisko i odchodzi).

KRÓL.

 A co? z kamienia! (uderza po poręczy łoża).
 Jak ten lew bronzowa!

JOANNA.

 A! dreszcz i zmora!

KRÓL.

 To będzie królowa
 Wielka! bo umie panować nad sobą!
 Nie jak my!... biada — jakże nas zawstydza...

JOANNA.

 Nieszczęsna — z wieczną u łona żałobą
 Serce jej będzie jak urna z popiołem:
 To cóż że przejdzie z promienistem czołem?
 Lepiej mnie w ciszy, nieznanej dziewczynie
 Uszczęśliwiając, ciche życie minie!...

NORTHUMBERLAND.

 Kto umie czekać — ten świat posiędzie.

KARZEŁEK.

 Lecz doczekawszy się grzybem będzie.

(uchodzi za zasłonę).

KRÓL.

 O niech koronę nosi to przekleństwo
 Złote, co wtłacza na skroń człowieczeństwo!...
 Chodźmy! świeżego tchnienia mi potrzeba —