Strona:Joanna Grey.djvu/105

JEDEN Z LUDU.

 Bal będzie w zamku... maszkary... trefnisie!...

(rozchodzą się w różne strony — orszak niknie w oddali — słychać odległe strzały — inna grupa ludu nadchodzi).

JEDEN Z NICH.

 Słyszysz te strzały?.. to wojna domowa!
 Od Maryi Tudor niech nas Bóg uchowa.

INNY.

 Słyszałem, że już do stolicy kroczy...

KOBIETA.

 Biada nam! szaty we krwi naszej zbroczy. —

MIESZCZANIN.

 Nikt się nie oprze — mówią, że pobity
 Northumberland — więc cicho trzeba siedzieć. —

DRUGI MIESZCZANIN.

 Chodźmy do domów — o niczem nie wiedzieć
 Najlepiej w pośród wojny lub wesela...

INNY.

 Drwić trza z powstania co się nie udało,
 Z krwi, której tyle marnie się przelało,
 A tak dojdziemy wszelakich godności,
 Gdy się zbłaźnimy — dopniemy mądrości!

PIERWSZY.

 Spokój — dobrego jest obywatela
 Pierwszą zaletą! na bok wszelkie żądze!

DRUGI.

 Dom zaryglować — i zamknąć pieniądze —
 Potem niech sobie ile chcą, wojują...

(odchodzą).

---

Zmiana. Na pokojach królewskich — sala balowa rzęsiście oświetlona — w głębi inne komnaty — bal maskowy — muzyka — światła — kwiaty — strojne maski snują się wszędzie.
(Dwa domina czarno ubrane wychodzą z boku).

MASKA PIERWSZA.

 Bal ten wygląda jak pogrzeb tańcujący — ani wesołości ani swobody — wszyscy niespokojni — królowa smutna — dwór niemy. — —