Strona:Joanna Grey.djvu/126

 Całą noc pić mi na szczęście kazałeś,
 A kogo —? nawet mi nie powiedziałeś!

KAT.

 Na ścianie arkusz przyczepiam w tej chwili.

(przybija duży papier i odchodzi).

ALASTOR.

 Strach mi to czytać — wczoraj z łóżka wstałem —
 Słabym — z chorobą młodość gdzieś podziałem,
 Wszak czytać umiem trochę... mnie uczyła
 Joanna droga... co się też z nią dzieje? —

(przybliża się i czyta kartę na ścianie slabizując)

 J — o — jo — a — n — an — a — Gre...

(chwyta się za głowę)

 Joanna Grey!?

(pada na kolana — Joanna cała w bieli w ciągu ostatnich słów stanęła w progu — i uklęka przed krzyżem, schylając głowę i ręce drzące wznosząc jak najwyżej dotyka drzewa — Alastor zbliża się czołgając na kolanach o parę kroków i pada o ziemię obok Joanny).

JOANNA (w modlitwie).

 Nie kuś mnie zły duchu... ostrze toporu... a! (przesuwa ręką po szyi) sen długi — ciemność — nie! nie! światłości wiekuista będziesz ze mną — (wstaje i ręką dotyka Alastora, który niemo wznosi się z ziemi na kolana).

JOANNA.

 I cóż strasznego? mój bracie posłuchaj!
 Nie miałam serca jednego na ziemi,
 Co by mnie — dla mnie tylko, ukochało —
 Ty jeden byłeś! — i na tamtym świecie,
 Dusza ma z tobą bratnio się połączy...

(Alastor wstaje oparty na mieczu)

 Ale mam prośbę ostatnią — tak wielką,
 Jak nikt nie zaniósł w świecie do nikogo —!
 Od twojej ręki — tylko pragnę zginąć!
 O czy ty czujesz co mi to za ulga,
 Od twojej ręki!... czy mi obiecujesz?...
 Jeżeliś kochał mnie! to bądź olbrzymem
 Woli!

(kładzie mu rękę na głowie)