Strona:Joanna Grey.djvu/128

KOBIETA (z tłumu).

 O biédna! patrzcie... i cóż zawiniła!...

STARZEC.

 To, że zanadto świętą w życiu była!...
 „Ludzkość zabija tych, co ją kochają
 Więcej niż siebie...“

CHŁOPIEC.

 Patrzcie! patrzcie — stają!

JOANNA (stając).

 Żegnam cię ludu — który tak kochałam —!...
 O mój narodzie, bądź zacny — szczęśliwy...
 Umieram winna — bo siły nie miałam
 Odtrącić berła!... ale przebóg żywy,
 Nie wyciągałam po koronę ręki,
 Ludzie — wtłoczyli mi ją tu — na męki!
 A teraz módlcie się za moją duszę!...
 Zwłoki... Guilforda!... a! spokoju — panie!

(przenoszą zwłoki Guilforda czerwonem suknem nakryte — Joanna spostrzegłszy je wstrząsa się cała — i wpatrując się strasznie w krucyfiks, który ma w ręku — idzie za orszakiem i wchodzi w rozwartą bramę — za nią ci co jej towarzyszą — i Alastor. Cisza śmiertelna zalega scenę — lud zbliża się ku bramie — niektórzy wchodzą na stopnie od schodów).

KOBIETA.

 Wiąże jej oczy... o biedna!... rękami
 Szuka za pniakiem...

INNA.

 Zmiłuj się nad nami!

INNA (łkając).

 Mnie z trojgiem dzieci żywiła, o! biada!...

PIERWSZA.

 Kat miecz podnosi — błysnął w górę — spada!...

(słychać hałas upadłego miecza i krzyk głośny ludu, który się rozbiega — scena przez chwilę pusta i cisza śmiertelna — wchodzą Renard i Noailles).

RENARD.

 Dziwna — krwi tyle miała — nie sądziłem!