Strona:Joanna Grey.djvu/130

STARZEC.

 Dzieckiem kąpano go w krwi Maurytańskiej. —

KOBIETA.

 Tak się weselą — a w tej chwili — biada!
 Naszej królowej jasna głowa pada!...
 Cóż zawiniła — o! sieroce dziecię,
 Że nas wspierała... ubogich na świecie!...

MŁODZIENIEC.

 Królowa cała — jak ogień czerwona!
 Wesołość zdala stroni od jej łona...

MISTRZ CEREMONII.

 Czemu królowej wiwat nie wołacie?

(cisza śmiertelna — orszak idzie dalej).

JEDEN Z LUDU.

 Zapłoną stosy! uciekajmy bracie!

(kilku odchodzi — gdy orszak w środku sceny woła).

DZIEWCZYNA LUDU.

 Alastor!... biedny — głowa w wężach cała!...
 Oszalał z bolu! jam go tak kochała!

(kiedy królewska para na środku — miedzy nią a lud wpada Alastor z głową Joanny, którą pokazuje Maryi Tudor).

ALASTOR.

 Królowo piekieł! pobożnością mściwa!
 Króluj w płomieniach! zemstą bądź szczęśliwa —
 Niech ci twe szczęście serce prześwidruje,
 Tak!

(przebija się — Marya truchlejąc wspiera się na Filipie — ten ją odtrąca i odwraca się).

 Każdą chwilę niechaj ci zatruje.

(upadając)

 Przez moje usta lud ciebie przeklina
 Na wieki! króluj — przyjdzie twa godzina,