Strona:John Galsworthy - Święty.pdf/336

darty nosek i wypukłe czółko i patrzyło na matkę szeroko otwartemi, błękitnemi oczyma, które tonęły formalnie w tłustych policzkach.
 — Ciekawym, o czem takie maleństwo myśli, — rzekł.
 Noel włożyła palec w piąstkę dziecka.
 — Myśli tylko wtedy, kiedy mu czegoś trzeba.
 — To głębokie powiedzenie; ale przypatruje się pani mimo to z widocznem zainteresowaniem.
 Noel uśmiechnęła się; w odpowiedzi pełne usteczka maleństwa rozchyliły się bardzo powoli ukazując bezzębne dziąsła.
 — Jakie ono słodkie, — szepnęła.
 — Ty także, — pomyślał. Och! żebym miał tylko odwagę ci to powiedzieć!
 — Tatuś jest u nas, — rzekła nagle, nie podnosząc nań oczu. Odjeżdża pojutrze do Egiptu. Tatuś pana nie lubi.
 Serce Forta zabiło niespokojnie. Czyżby mu to powiedziała, gdyby — gdyby nie była choć troszkę po jego stronie?
 — Nie dziwi mnie to, — rzekł. — Jestem grzesznikiem, jak pani wie.
 Noel spojrzała na niego. — Grzech! — rzekła i pochyliła się znowu nad dzieckiem. Słowa i ton, którym je wypowiedziała, pochylona nad swem — maleństwem, podsunęły mu myśl: — Gdyby nie to małe stworzonko, nie mógłbym mieć cienia nadziei!
 — Pójdę się przywitać z ojcem pani. Czy jest w domu?
 — Przypuszczam.
 — Czy mogę przyjść jutro?
 — Jutro niedziela. I ostatni dzień tatusia.
 — Ach, naturalnie.