Strona:John Galsworthy - Posiadacz.pdf/209

 Znalazłszy się przy wejściu do ogrodu, przystanął, aby podziwiać widok.
 — Należałoby to ściąć — rzekł, wskazując na wielki dąb.
 — Tak pan sądzi? Uważa pan, że przez to drzewo nie ma pan za swoje pieniądze dostatecznego widoku?
 I znów zerknął na niego James podejrzliwie — dziwny ma ten młody człowiek sposób wyrażania się!
 — Nie wiem o co panu idzie — rzekł — ani na co panu tutaj potrzebne to drzewo?
 — Jutro zostanie ono ścięte — rzekł Bosinney.
 Słowa te przeraziły Jamesa.
 — O — zawołał. — Nie chcę, aby pan utrzymywał, że to ja kazałem je ściąć! Nic mnie to nie obchodzi!
 — Nie obchodzi pana?
 — Dlaczego miałoby mnie obchodzić? — powtórzył James zaniepokojony. — Nie mam z tem nic wspólnego! Cokolwiek pan zrobi, zrobione będzie na własną pańską odpowiedzialność.
 — Pozwoli mi pan jednak powołać się na pana?
 James przeraził się na dobre.
 — Nie wiem, poco miałby się pan powoływać na mnie — burknął. — Najlepiej będzie, jak pan da wogóle spokój temu drzewu. To przecież nie pański dąb!
 Wyjął jedwabną chusteczkę i otarł nią czoło. Weszli razem do domu. Wewnętrzny dziedziniec zaimponował Jamesowi niemniej niż Swithinowi.
 — Musiał pan wydać na tę sztukę djabelną moc pieniędzy — rzekł, napatrzywszy się przez dłuższy czas na kolumny i krużganek. — Ile naprzykład kosztowały te kolumny?
 — Nie mógłbym dokładnie objaśnić pana z pamięci — odparł Bosinney z rozmysłem — wiem tylko, że istotnie djabelnie dużo.