Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/103

 — Wiem, że jakiekolwiek stosunki z nimi są dla mnie bezcelowe i niezdrowe, to też nie chcę ich wcale. Sądzę, że ludziom można dopomódz tylko wtedy, gdy chcą tej pomocy.
 Marcin zaczął pogwizdywać.
 — Wiesz co, jesteś nieco brutalny, — rzekła Tymjana.
 — Poprostu brutalny, nietylko „nieco“. W tem cała różnica.
 — Na twoją niekorzyść!
 — Nie sądzę, Tym! Nie było odpowiedzi.
 — Spojrzyj na mnie.
 Tymjana bardzo wolno skierowała wzrok na niego.
 — No, co? — Należysz do nas, czy nie?
 — Należę! naturalnie.
 — Nieprawda!
 — Należę.
 — Nie będziemy się o to spierali. Daj mi rękę.
 Objął jej dłoń uściskiem. Różową łuną zajaśniały lica Tymjany. Nagle wyrwała dłoń.
 — Patrz, stryj Hilary!
 Istotnie nadchodził Hilary, poprzedzany przez drepcącą Mirandę. Ręce miał założone na plecach, twarz spuszczoną ku ziemi. Młoda para na ławce siedziała, śledząc go wzrokiem.
 — Pogrążony w zadumie nad sobą — szepnął Marcin; — zawsze tak chodzi. Pomówię z nim o tej sprawie!
 Rumieńce na licach Tymjany z różowych stały się purpurowe.
 — Nie!
 — Dlaczego?
 — Bo... to nowe... — Nie mogła wymówić wyrazu „ubranie.“ Zdradziłaby się ze swemi przypuszczeniami.
 Hilary zmierzał ku ławce, lecz Miranda, spostrzegłszy Marcina, zatrzymała się, jakgdyby mówiła: „To człowiek czynu. Taki mógłby mnie targać za uszy...“ I, zawracajac, niby nieumyślnie, usiłowała poprowadzić Hilarego w inną stronę. Pan jej wszelako zobaczył już siostrzenicę. Zbliżył się i usiadł na ławce obok niej.
 — Mówiliśmy właśnie o tobie, — rzekł Marcin, — patrząc na niego bacznie, tak jak spogląda młody pies na psa starego odmiennej rasy. — Byliśmy z Tymjaną u Hughs’ów, na Hound Street. Stosunki tam coraz bardziej naprężone i gro-