Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/12

 Cecylja zagryzła wargi. Omal nie powiedziała: „Mam nadzieję, że się to nigdy nie ukaże“.
 — Jakiż będzie jej tytuł? — spytała pani Tallents Smallpeace. — Słyszę, że ma to być książka o powszechnem braterstwie. Jakie to szczytne!
 Cecylja poruszyła się niecierpliwie.
 — Kto pani to powiedział?
 — Uważam, — odparła pani Tallents Smalpeace, — że u siostry pani bywają na tych tygodniowych przyjęciach niesłychanie zajmujący ludzie. Tak się wszystkiem interesują.
 — Mojem zdaniem zanadto, — rzekła Cecylja i zdziwiła się własnemi słowami.
 Pani Tallents Smallpeace uśmiechnęła się.
 — Mam na myśli sztukę i sprawy społeczne. Czy można interesować się zanadto temi kwestjami?
 Cecylja odparła skwapliwie:
 — O nie, oczywiście, — i obie panie powiodły wzrokiem dokoła. — Czy pan widział „Dożynki“? Świetne, znakomite!
 — Nieborak! jest zapełnię rococo...
 — Zjawił się nowy człowiek...
 Jest bardzo sympatyczna...
 — Ale położenie klasy ubogiej...
 — Czy to jest pan Balledyće? O istotnie...
 — To przejmuje człowieka takiem poczuciem życia...
 — Burżuj!..
 Głos pani Tallents Smalpeace odezwał się wśród tego gwaru:
 — Proszę, niech pani zechce mi powiedzieć, kto jest ta młoda dziewczyna, która stoi obok młodzieńca, przyglądającego się tamtemu obrazowi?
 Lica Cecylji okryły się bardzo delikatnym rumieńcem.
 — To moja córka.
 — Czyżby? Pani ma już taką dużą córkę? Ma chyba ze siedemnaście lat!
 — Blizko osiemnaście!
 — Jak jej na imię?
 — Tyncjana — odparła Cecylja z lekkim uśmiechem. Czuła, że Pani Tallents Smallpeace zamierza powiedzieć: „Jakie zachwycające imię“!
 Ale pani Tallents Smallpeace spostrzegła jej uśmiech i po chwili dopiero spytała:
 — A kto jest ten młodzieniec przy niej?