Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/128

 — Czy mogę zapytać, skąd dowiedziałeś się o tem?
 — Od Cecylji.
 Osobliwy dźwięk, jak gdyby stłumionego cichego śmiechu, dobiegł uszu Hilarego.
 — Bardzo mi przykro — mruknął.
 A Bianka rzekła:
 — To ładnie z twojej strony, żeś mi o tem powiedział, zwłaszcza, że każde z nas idzie własną drogą. Co cię zniewoliło?..
 — Uważałem, że tak należy.
 — I... oczywiście ten człowiek mógł był przyjść do mnie.
 — Nie powinnaś była tego powiedzieć.
 — Nie mówimy tego, co się mówić powinno.
 — Podarowałem tej małej niektóre rzeczy, bardzo jej potrzebne. O ile wiem, to całe moje przewinienie!
 — Oczywiście! To dziwaczne „oczywiście“ oddziałało na Hilarego, jak środek podniecający.
 — Co chcesz, żebym uczynił? — rzekł sucho.
 — Ja?
 Najostrzejszy powiew wschodniego wiatru, pod którego tchnieniem skręcają się i drżą młode liście, rzucają jaskrawe blaski i gasną w lampach płomienie gazowe, nie zdołałby tak doszczętnie, jak ten jeden wyraz, zwarzyć kwiatu przyjaznego porozumienia.
 Przez głowę Hilarego przebiegły niemal słowa Stefana:
 „Jabym się nie zwracał do niej! Kobiety są takie dziwaczne!“
 Spojrzał na żonę. Błękitny szal gazowy osłaniał jej ciemną głowę. Odsunęła się od niego tak daleko, jak tylko mogła w sam róg, i siedziała uśmiechnięta. Przez chwilę Hilary miał wrażenie, że zwoje tego błękitnego szala gazowego, duszą go stopniowo; że jest skazany jechać tak wiecznie, duszony, obok tej kobiety, która zabiła miłość, jaką żywił dla niej.
 — Uczynisz, co ci spodoba, oczywiście, — rzekła znienacka.
 Hilarego wzięła chętka do śmiechu. „Co chcesz, żebym uczynił?“ „Uczynisz, co ci się spodoba, oczywiście!“ Czy powściągliwość i pobłażliwość ludzi kulturalnych mogła posunąć się dalej jeszcze?
 — Bi, — rzekł z wysiłkiem, — żona Hughs’a jest za-