Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/166

 — Nie zapominaj — rzekła, — że ja tam iść nie chcę. Nie widzę w tem żadnego celu, skoro gdzieindziej czeka jeszcze tyle roboty.
 — Naturalnie, zawsze co innego, byle nie to, co jest najbliższe!
 — Dla mnie nie to jest najbliższe. Jesteś szkaradnie niesprawiedliwy, Marcinie. Nie cierpię tych ludzi.
 — Ach ty, dyletantko!
 Tym oblała się szkarłatnym rumieńcem.
 — Słuchaj! — rzekła, mówiąc z godnością, — wszystko mi jedno, co mówisz o mnie, ale nie chcę, żebyś nazywał dyletantem stryja Hilarego.
 — A więc czem jest?
 — Ja go kocham.
 — To jest decydujące.
 — Tak, niezaprzeczenie.
 Marcin nie odpowiedział, z osobliwym protekcjonalnym uśmiechem, spoglądając z boku na Tym. Szli teraz ulicą przewyższającą jeszcze Hound Street, która rościła jednak pretensję do nazwy bagna.
 — Widzisz, — rzekł znienacka, — człowiek taki, jak Hilary, interesuje się podobnemi rzeczami poprostu przez sentymentalizm. U niego działają w tych wypadkach nerwy. „Zażywa“ filantropję, jak zażyłby sulfonal na bezsenność.
 Tym spojrzała nań z lekkim uśmiechem.
 — Tak samo i u ciebie działają nerwy. Ty patrzysz na wszystko z punktu widzenia zdrowia, on zaś z punktu widzenia uczucia, to cała różnica.
 — O!... tak sądzisz?
 — Ty traktujesz wszystkich ludzi, Jakgdyby byli w szpitalu.
 Nozdrza młodzieńca zadrżały.
 — Jakże mam ich traktować?
 — A jakby tobie było, gdyby cię zawsze uważano tylko za „zajmujący“ wypadek? — spytała Tym półgłosem.
 Marcin zatoczył zwolna ręką półkole.
 — Te domy i ci ludzie — rzekł, — stoją na drodze twojej, mojej i każdego.
 Wzrok Tymjany pobiegł za wolnym, jakby zmiatającym ruchem ręki kuzyna. Zdawało się, że ją pociąga.
 — Tak, oczywiście, wiem, — szepnęła. — Coś zrobić trzeba!
 Podniosła głowę i zwracała ją to w jedną, to w drugą stronę, jakgdyby chciała mu wykazać, że i ona zdoła usunąć