Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/173

 Tym razem jednak nie zapukał i zastał Cecylję zawieszającą suknię; wyglądała bardzo ładnie i spojrzała na męża wzrokiem nieco zdziwionym.
 — Co to za umarłe dziecko, Cis? — spytał. — Tym jest bardzo tem wzburzona; a twój ojciec siedzi w bawialni!
 Pod wpływem bystrego instynktu, który kierował całem łagodnem postępowaniem tej kobiety, myśli Cecylji — nie mogłaby sama powiedzieć dlaczego — pobiegły przedewszystkiem do małej modelki a potem do pani Hughs.
 — Umarło? — rzekła. — Ach, biedna kobieta.
 — Jaka kobieta? — spytał Stefan.
 — To niezawodnie pani Hughs.
 Przez głową Stefana przebiegła niejasna myśl: „Już znów ci ludzie! I co teraz?“ — Nie wyraził jej jednak głośno, nie będąc ani brutalnym ani nietaktownym.
 Nastąpiło krótkie milczenie, poczem Cecylja rzekła nagle:
 — Mówiłeś, że ojciec jest w bawialni? A mamy na obiad polędwicę, Stefanie!
 Stefan odwrócił się.
 — Idź do Tymjany, — rzekł.
 Przededrzwami córki Cecylja zatrzymała się, i nie słysząc wewnątrz żadnego odgłosu, zapukała zlekka. Nie otrzymawszy na pukanie odpowiedzi, wsunęła się cicho. W białym pokoju na łóżku leżała jej ukochana córeczka z twarzą wciśniętą w poduszkę. Cecylja stanęła przerażona. Tłumione łkania wstrząsały całą postacią Tymjany.
 — Moje najdroższe kochanie! — zawołała Cecylja, — co się tało?
 Niewyraźne dźwięki były odpowiedzią Tymjany.
 Cecylja usiadła na łóżku i czekała, przesuwając palce przez włosy młodej dziewczyny, które rozpuściły się i opadły na poduszkę; i ogarnęło ją z całą mocą bolesne uczucie, jakiego doznajemy, patrząc na wzruszenie kogoś bardzo bliskiego i drogiego i nieznając przyczyny jego smutku. Uczucie to przykre i osobliwe — jakdyby nas obdzierano ze skóry.
 „To okropne“, pomyślała. Co tu począć?“
 Widzieć własne dziecko płaczące, to już źle — ale widzieć płacz tego dziecka, które przez tyle lat uważało za punkt honoru wyłączać ze swego życia tę ulgę, jako niegodną kobiety — to stokroć gorzej.
 Tymjana podniosła się na łokciu, odwracając starannie twarz.