Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/197

 — Gdzie?
 — Na cmentarzu Brompton. P. Creed pójdzie.
 — O której pogrzeb?
 Dziewczyna spojrzała na niego ukradkiem.
 — P. Creed wyjdzie z domu o pół do dziesiątej.
 — I ja chciałbym pójść, — rzekł Hilary.
 Jasny blask przemknął się po jej twarzy i zgasł niezwłocznie pod chmurą wyrazu głupoty. Poczem, widząc, że Hilary zbliża się do drzwi, wydęła usta.
 — A więc, do widzenia, — rzekł.
 Mała modelka zarumieniła się, dreszcz wstrząsał jej postacią. Zdawać się mogło, że mówi: „Nie spojrzysz nawet na mnie; nie powiedziałeś mi ani jednego dobrego słowa.“ I nagle rzekła twardym głosem:
 — Teraz nie będę już chodziła do p. Lennarda.
 — O, to pani chodziła do niego!
 Uczucie tryumfu, że obudziła w nim zainteresowanie, obawa, że się przyznała, błaganie i nawpół wyzywające zawstydzenie — to wszystko malowało się na jej twarzy.
 — Tak, — odrzekła.
 Hilary milczał.
 — Było mi już wszystko jedno, jak mi pan powiedział że nie mam tu przychodzić.
 Hilary milczał w dalszym ciągu.
 — Nie zrobiłam nic złego, — mówiła ze łzami w głosie.
 — Nie, — nie odezwał się Hilary; — oczywiście!
 Mała modelka dławiła się.
 — To mój zawód.
 — Tak, tak, — rzekł Hilary — już dobrze!
 — Nie dbam o to, co on sobie pomyśli; nie pójdę do niego, dopóki mogę tu przychodzić.
 Hilary dotknął jej ramienia.
 — Dobrze, dobrze, — rzekł i otworzył drzwi frontowe.
 Mała modelka rozedrgana, jak kwiat, na którym słońce złożyło po deszczu pocałunek, wyszła z blaskiem w oczach.
 Pan domu powrócił do p. Stone’a. Siedział długo, czuwając nad snem starca.
 „Myśliciel, rozważający zagadnienie czynu“.
 Taką nazwę możnaby w każdym katalogu posągów nadać postaci Hilarego, ze szczupłą twarzą, opartą na dłoni, z bruzdą między brwiami i z bolesnym uśmiechem na ustach.