Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/217

chodzisz do nas w porywie sentymentalizm«, czy też bierzesz sprawę na serjo?
 Nagle, nawpół zahypnotyzowana, młoda dziewczyna przestała się bronić. Twarz jej przybrała najosobliwszy wyraz: uległy i wyzywający zarazem, malował się w nim ból i rozkosz. Tak siedzieli przez całe pół minuty, tonąc wzajemnie w sobie wzrokiem. Usłyszawszy szelest, spojrzeli na pokój i zobaczyli Biankę, zmierzającą do drzwi. Cecylja wstała również.
 — Co ci jest Bi?
 Bianka, otworzywszy drzwi, wyszła. Cecylja podążyła za nią śpiesznie, zapóżno wszakże, by ujrzeć jeszcze twarz siostry po za woalką...
 W pokoju p. Stone’a zielona lampa paliła się przyćmionem światłem, a ten, który pracował przy jej blasku, siedział na skraju swego polowego łóżka, ubrany w starą bronzową wełnianą bluzę i pantofle.
 Nagle zdało mu się, że nie jest sam.
 — Skończyłem na dzisiaj, — rzekł. — Czekam na wschód księżyca. Jest już niemal w pełni; stąd będę widział jego twarz.
 Postać usiadła przy nim na łóżku i głos rzekł łagodnie:
 — Jak twarz kobiety.
 P. Stone poznał młodszą córkę.
 — Masz na głowie kapelusz? Czy wychodzisz, moje dziecko?
 — Widziałam wchodząc światło u ciebie.
 — Księżyc, — mówił p. Stone, — to bezpłodna pustynia. Miłość jest tam nieznana.
 — Jakże więc możesz znieść jego widok? — szepnęła Bianka.
 P. Stone podniósł palec.
 — Wzeszedł.
 Blady księżyc wypłynął w ciemność a jego światło zakradło się do ogrodu i przez otwarte okno padło na łóżko, gdzie siedzieli oboje.
 — Gdzie niema miłości, ojczulku, — odezwała się Bianka, — nie może istnieć życie, nieprawda?
 Zdawało się, że oczy p. Stone’a chciwie wchłaniają księżycową poświatę.
 — To jest wielka prawda, — rzekł. — Łóżko się chwieje!
 Przycisnąwszy dłonie mocno do piersi, walczyła Bianka z gwałtownem, cichem łkaniem. To rozpaczliwe zmaganie się dręczyło ją w oczach ojca śmiertelną męczarnią i p. Stone