Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/222

 — Mam jeszcze coś na sumieniu, co muszę panu powiedzieć przed moim wyjazdem, — rzekł, — i zostawić do pańskjej decyzji. Ta mała dziewczyna, która do pana przychodzi, nie mieszka już tam, gdzie mieszkała.
 — Na tej ulicy, — rzekł p. Stone.
 Hilary śpiesznie ciągnął dalej:
 — Musiała się wyprowadzić, bo mąż tej kobiety, u której mieszkała, zadurzył się w niej. Siedział w więzienia i jutro będzie wolny. Jeżeli ona będzie tu dalej przychodziła, to ją, oczywiście, z łatwością znajdzie. Obawiam się że będzie ją znów prześladował. Czy pan to rozumie?
 — Nie, — odparł p. Stone.
 — Ten mąż, — zaczął znów Hilary cierpliwie, — to biedny, gwałtowny człowiek, który podczas wojny został raniony w głowę i jest niezupełnie poczytalny. Mógłby dziewczynie zrobić krzywdę.
 — Jaką krzywdę?
 — Zranił już żonę.
 — Ja z nim pomówię, — oświadczył p. Stone.
 Hilary uśmiechnął się.
 — Obawiam się, że słowami w danym wypadku nic się nie wskóra. Mała powinna zniknąć.
 Zapanowało milczenie.
 — Moja książka! — zawołał p. Stone.
 Serce ścisnęło się Hilaremu na widok bladości, jaka pokryła twarz starca. „Lepiej“, pomyślał, „odwołać się do jego poczucia odpowiedzialności i pobudzić w nim siłę woli; ona i tak przestanie tu przychodzić, gdy wyjadę.“
 Ale, nie mogąc znieść widoku rozpaczy, jaka malowawała się w oczach starca, dotknął jego ramienia.
 — Może ona jednak zechce narazić się na to niebezpieczeństwo, jeżeli pan ją poprosi.
 P. Stone nie odpowiedział, a Hilary, nie wiedząc, co dalej mówić, powrócił do okna. Miranda z łebkiem, spoczywającym na łapce, wyszczerzywszy białe zęby, drzemała tam w cieniu, gdzie nie było ani za ciepło ani za zimno.
 Naraz odezwał się znów głos p. Stone’a:
 — Masz słuszność; nie mogę od niej wymagać, żeby się narażała na takie niebezpieczeństwo!
 — Idzie właśnie przez ogród, — rzekł Hilary ochrypłym głosem. — Czy mam ją tu wezwać?
 — Tak, — rzekł p. Stone.
 Hilary kiwnął ręką.