Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/60

 Pan Stone, podniósłszy drugi arkusz papieru, zaczął ponownie:
 — Przyczyny, wszelako, nie trzeba było szukać daleko...
 Cecylja rzekła z rozpaczą:
 — Chodzi mi o tę dziewczynę, która przepisuje dla ciebie.
 Pan Stone opuścił arkusz papieru i stał zlekka pochylony od głowy do stóp; uszy jego poruszały się, niebieskie oczy z białemi kropeczkami świetlnemi na maleńkich czarnicach, patrzyły uporczywie na córkę.
 „Słucha teraz,“ pomyślała Cecylja i rzekła spiesznie:
 — Czy ona musi tu przychodzić? Czy nie możesz się bez niej obejść?
 — Bez kogo? — spytał pan Stone.
 — Bez tej dziewczyny, która przychodzi tu przepisywać dla ciebie.
 — Dlaczego?
 — Dla tej ważnej przyczyny...
 Pan Stone spuścił oczy a Cecylja zauważyła, że podniósł arkusz papieru do wysokości pasa.
 — Czy ona pisze lepiej niż jakakolwiek inna dziewczyna? — spytała gorączkowo.
 — Nie, — odparł p. Stone.
 — W takim razie, ojcze, chcę, żebyś to zrobił dla mnie i wziął kogo innego. Wiem co mówię i...
 Cecylja urwała; ojciec poruszał znów ustami i oczami; widocznie czytał znów dla siebie. „Nie mam cierpliwości do niego,“ pomyślała ciągle tylko ma głowę zajętą tą ohydną książką.“ Zauważywszy milczenie córki, pan Stone opuścił ponownie arkusz papieru i czekał cierpliwie.
 — Czegóż chcesz, moje dziecko? — spytał.
 — Ojcze, błagam, posłuchaj mnie przez chwilę!
 — Ależ dobrze, dobrze.
 — Chodzi mi o tę dziewczynę, która przychodzi tu przepisywać dla ciebie. Czy jest jaka przyczyna, dla której ona właśnie musi przychodzić a nie inna?
 — Jest, — odrzekł p. Stone.
 — Jaka?
 — Bo ona nie ma przyjaciół.
 Cecylja nie spodziewała się takiej drażliwej odpowiedzi; spuściła oczy, zniewolona zajrzeć w głąb własnej duszy. Milczenie trwało kilka sekund, poczem głos pana Stone’a odezwał się, zrazu szeptem, potęgując się stopniowo;