Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/64

tutaj i czeka na nią. To wszystko razem jest bardzo dziwne. Byłeś u niech nieprawda?
 Hilary skinął głową.
 — Mówiłam z ojcem, — rzekła Cecylja półgłosem, — ale to się na nic nie zda, nie mogłam go doprowadzić do tego, żeby mnie wysłuchał uważnie.
 Hilary zadumał się głęboko.
 — Chciałam — mówiła dalej, — żeby wziąć jaką inną młodą dziewczynę do tego pisania.
 — Dlaczego?
 Widząc, że nic nie wskóra, jeżeli nie powie wyraźnie tego z czem tu przyszła, Cecylja wybuchnęła:
 — Pani Gughs utrzymuje, że jej mąż ci groził.
 Twarz Hilarego przybrała wyraz ironiczny.
 — Istotnie! — rzekł. — To ładnie z jego strony! I dlaczego?
 Cecylja z wielką przykrością odczuła, jak niesłychanie drażliwe było w tej chwili jej położenie, uśmiadomiła sobie całą niedelikatność swego mimowolnego stanowiska.
 — Bóg jeden wie, że nie chcę się wtrącać. Nie wtrącam się nigdy do niczego... to straszne!
 Hilary ujął jej dłoń.
 — Moja droga Cis, — rzekł, — rozumiem cię. Ale lepiej sprawę tę załatwić!
 Wdzięczna za ten uścisk dłoni odpłaciła mu uściskiem bardzo gorącym.
 — To takie brudy, Hilary!
 Brudy. Hu! A więc skończmy z tem jaknajprędzej.
 Lica Cecylji oblały się purpurą.
 — Czy chcesz, żebym ci powiedziała wszystko?
 — Naturalnie.
 — Otóż, Hughs mniema widocznie, że ty się tą dziewczyną interesujesz. Niepodobna ukryć wszystkiego przed chwilą i przed ludźmi, pracującemi w twoim domu; ta klasa zawsze robi najgorsze przypuszczenia... i, oczywiście, wiedzą, że ty i Bi nie... jesteście...
 Hilary skinął głową.
 — Pani Hughs istotnie powiedziała, że jej mąż zamierza pójść do Bi!
 I znów zdało jej się, że widmo siostry wsunęło się, do pokoju; ciągnęła tedy z rozpaczą niemal:
 — I, Hilary, pani Hughs myśli naprawdę, te ty się tą dziewczyną interesujesz, wiem to napewno. A pragnie