Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/75

 — Przecież pani znajdzie chyba pokój gdzieindziej, nieprawda?
 Mała modelka odpowiedziała, jak poprzednio:
 — Tak, zapewne, panie Dallison.
 — Obawiam się, że Hughs to... niebezpieczny człowiek.
 — On taki zabawny.
 — Czy nie jest natrętny?
 Wyraz jej twarzy zdumiał Hilarego; malowało się na niej jakby lekkie rozweselenie. Rzuciła mu uświadomione spojrzenie.
 — Nie zwracam na niego najmniejszej uwagi... nie zrobi mi krzywdy. Panie Dallison, jak się panu zdaje, jaki mam wziąć, niebieski czy zielony?
 — Niebiesko zielonawy, — odparł krótko.
 Klasnęła w ręce, zmieniła w podskokach krok, poczem szła dalej obok niego.
 — Proszę mnie posłuchać, — rzekł Hilary; — czy pani Hughs mówiła kiedy z panią o swoim mężu?
 Mała modelka uśmiechnęła się ponownie.
 — A jakże.
 Hilary zagryzł usta.
 — Panie Dallison, proszę... a mój kapelusz?..
 — Cóż pani kapelusz?
 — Czy pan chciałby, żebym miała mały czy duży kapelusz?
 — Na miłość boską, — odparł Hilary — mały... bez piór.
 — Och!
 — Czy pani może przez minutę uważać na to, co mówię. Czy Hughs albo jego żona mówili z panią co o... tem, że pani chodzi do mojego domu, o... mnie?
 Twarz małej modelki pozostała obojętna, ale z ruchu jej palców wywnioskował, że uważa teraz.
 — Wszystko mi jedno co oni mówią.
 Hilary odwrócił wzrok; rumieniec gniewu okrywał powoli twarz jego.
 Modelka zaś dodała skwapliwie:
 — Oczywiście, gdybym była panią, nie byłoby mi wszystko jedno.
 — Proszę tak nie mówić! — rzekł Hilary; — każda kobieta jest panią.
 Tępy wyraz twarzy dziewczyny, bardziej drwiący, niż wszelki uśmiech, ostrzegł go, że słowa jego są dla niej czcze i bez znaczenia.
 — Gdybym była panią, — powtórzyła z prostotą — nie mieszkałabym tam przeciąż, nieprawda?