Strona:John Galsworthy - Powszechne braterstwo.djvu/8

lison podała dwa pensy za gazetę, ale wzrok jej skierowany był na kobietę.
 — U, pani Hughs, — rzekła, — czekaliśmy na panią, trzeba przecież obrębić firanki.
 Kobieta zlekka przycisnęła niemowlę do piersi.
 — Przepraszam panią bardzo, wiem, że pani czekała, ale miałam tyle zmartwienia.
 — Doprawdy? — spytała Cecylja ze współczuciem.
 — Tak, proszę pani; z mężem.
 — Ach, Boże! — szepnęła Cecylja. — Ale dlaczego pani do nas nie przyszła?
 — Nie mogłam, proszę pani; nie mogłam, naprawdę...
 Łza potoczyła się po jej policzku i zatrzymała się w zmarszczce przy ustach.
 Pani Dallison rzekła z pospiechem.
 — Tak, tak; bardzo mi przykro.
 — Ten stary pan, pan Creed, mieszka w jednym domu z nami i pomówi z moim mężem.
 Starzec kołysał głową na długiej cienkiej szyi.
 — Ten człowiek powinienby się wstydzić postępować w taki nieprzyzwoity sposób, — rzekł.
 Cecylja spojrzała nań i szepnęła:
 — Spodziewam się, że nie zrobi za to jakiej krzywdy panu.
 Starzec zaszurgał nogami.
 — Ja lubię żyć w zgodzie z każdym. Ale jeśli on ze mną zacznie, wezwę policję!... Może Westminster, proszę pana? — ochraniając dłonią usta od strony pani Dallison, dodał głośnym szeptem: — Wykonanie wyroku na mordercy z Shoreditch!
 Cecylja naraz miała wrażenie, że świat przysłuchuje się jej rozmowie z tymi ubogo odzianymi ludźmi.
 — Nie wiem, doprawdy, jak mogłabym pani dopomódz. Pomówię z panem Dallisonem i z panem Hilarym.
 — Ach, tak; dziękuję pani.
 Z uśmiechem, który, jakby zaprzeczał swemu ukazaniu się, Cecylja ujęła w dłoń spódnice i przeszła przez jezdnię. „Sądzę, że nie byłam nieuprzejma“, pomyślała, spoglądając na trzy postacie na krawędzi chodnika — na starca z gazetami i sinym nosem, zadartym w górę pod okularami w żelaznej oprawie; na szwaczkę w czarnej sukni; na wynędzniałego chłopca. Nie mówiąc, nie poruszając się, patrzyli przed siebie na ruch uliczny; i w duszy Cecylji pod-