Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/105

 Ostro skręcając koło bramy, ozwał się:
 — Kiedy przyjeżdża mały Jon?
 — Dzisiaj.
 — Czy może chciałabyś czego dla niego? Mógłbym to przywieźć w sobotę.
 — Nie; ale mógłbyś przyjechać tym samym pociągiem co Fleur... o pierwszej czterdzieści.
 Val „popuścił cugle“ Fordowi; kierował zawsze jak człowiek nieobeznany z krajem i zmuszony jechać kiepską drogą, który nie uznaje kompromisów, a za każdym wybojem spodziewa się pojechać na drugi świat.
 — To ta młoda kobietka, taka rezolutna — odrzekł. — Zdaje się, że to cię uderzyło?
 — Tak — odpowiedziała Holly.
 — Wuj Soames i twój ojciec... zdaje się, że coś niebardzo?...
 — Ona nie będzie wiedziała i on nie będzie wiedział, a oczywista, że nie należy o niczem mówić... To tylko na pięć dni, Val.
 — Święcie dochowam sekretu! Jak w studnię! byczo!
 Stało się, jak myślała Holly; wszystko było zabezpieczone. Rzuciwszy nań filuternie wzrokiem, odrzekła:
 — Czy zauważyłeś, jak ona się ładnie wprosiła?
 — Nie!
 — Tak jest... A co ty o niej sądzisz, Val?
 — Ładna i inteligentna; ale jeżeli ją figle napadną, to» powiadam, ona gotowa wyskoczyć ni stąd ni zowąd z pierwszego lepszego kątka.
 — Ciekawam — mruknęła Holly — czy ona należy do tych dzisiejszych panien. Człowiekowi aż się słabo robi, gdy się wda w to towarzystwo.
 — Ty? Ty przecież tak prędko dostrajasz się do tonu każdej sprawy.
 Holly wsunęła rękę do kieszeni żakiecika.