Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/136

 Stał przed Gauguin’em — stanowiącym najczulszy punkt jego zbiorów. To olbrzymie brzydactwo nabył wraz z dwoma wczesnymi Matissami jeszcze przed wojną, ponieważ było wtedy tyle hałasu o tych facetów po — impresjonistów. Myślał właśnie nad tem, czy Profond nie zechciałby od niego kupić tego knota (ten człek sam nie wiedział, co począć z pieniędzmi), gdy naraz posłyszał głos siostry:
 — Uważam, że to rzecz okropna, Soamesie...
 I w tejże chwili ujrzał samą Winifredę, która przyszła za nim na górę.
 — Ech, tak uważasz? — odrzekł oschle. — Ja za nią dałem pięćset...
 — Kaprys! Kobiety nigdy nie bywają tak zbudowane, nawet choćby były czarne.
 Soames zaśmiał się posępnie.
 — Nie po to przyszłaś, żeby mi prawić takie rzeczy...
 — Masz rację, że nie. Czy wiesz, że syn Jolyona mieszka u Vala i jego żony?
 Soames okręcił się wkółko.
 — Co?
 — Tak jest — cedziła słowa Winifreda; — przyjechał do nich na dłuższy pobyt, bo chce się uczyć gospodarowania.
 Soames odwrócił się i jął się przechadzać tam i zpowrotem, ale wszędzie za nim chodził jej głos:
 — Ostrzegłam Vala, że żadne z tych dwojga nie powinno wiedzieć o tamtych dawnych sprawach...
 — Dlaczego nie mówiłaś mi o tem poprzednio?
 Winifreda wzruszyła masywnemi ramionami.
 — Fleur robi co się jej podoba. Zawsze ją psułeś. Zresztą, mój drogi, cóż w tem może być złego?
 — Co złego?! — burknął Soames. — Ależ ona...
 Powstrzymał się... „Junona“ Vospovitcha, chusteczka do nosa, oczy Fleur, jej indagacje, a teraz to