Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/140

popularnością, ale kolej miała przyjść i na niego. Przyglądając się temu portretowi, Hogarthowskiemu i Manetowskiemu w swej prostocie, ale nacechowanemu ostrym jakimś i swoistym powabem pendzla, Soames czuł się wciąż po dawnemu całkowicie zadowolonym, iż nie popełnił omyłki — pomimo że cena była poważna — największa jaką zapłacił kiedykolwiek w życiu. A następną zaraz rzeczą było zawieszenie kopji, „La Vendimia“. Oto znajdowała się ona tuż obok — mała bezwstydnica — spoglądając nań w sennem nadąsaniu, które on lubił najbardziej z wszystkich objawów jej humoru, gdyż czuł się o wiele bezpieczniejszy, gdy ona patrzyła takim właśnie wzrokiem.
 Jeszcze się w nią wpatrywał, gdy nozdrza połaskotał mu zapach cygara, a jakiś głos przemówił:
 — No, panie Forsyte, co pan zamierzasz uczynić z tym małym towarem?
 Ach, to ten Belgi jeżyk, którego matka — jakby niedość było krwi flamandzkiej — była Ormianką! Tłumiąc w sobie wewnętrzne podrażnienie, Soames zagadnął:
 — Czy pan jest znawcą obrazów?
 — A jakże, mam ich też trochę.
 — A po-impresjonistów?
 — Ta-ak! Lubię ich naogół.
 — A co pan sądzisz o tym? — tu Soames wskazał na Gauguina.
 Monsieur Profond wysunął dolną wargę i krótką ostrą bródkę.
 — Dość piękne, jak sądzę — odpowiedział. — Czy pan chce to sprzedać?
 Soames stłumił w sobie wrodzone: „Niebardzo“ — nie chciał targować się z tym cudzoziemcem.
 — Tak — odrzekł.
 — A ile pan chce za to?
 — Tyle ile sam dałem.