Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/164

Odrazu wiedziałem, ze nikogo innego już kochać nie będę.
 Fleur zaśmiała się.
 — Jesteśmy okropnie młodzi... a młodociane rojenia miłosne są już przeżytkiem, Jonie... poza tem jest to straszne marnotrawstwo. Pomyśl o całej przyjemności, jaką mieć możesz. Jeszcześ nawet jej nie zakosztował... to wstyd doprawdy! A co ze mną? Chciałabym wiedzieć!
 Jon zmieszał się w duchu. Jakże ona może mówić takie rzeczy, w chwili gdy mają się pożegnać?
 — Jeżeli tak cię to usposabia — odezwał się — to ja nie mogę jechać. Powiem mamie, że spróbuję wziąć się do pracy. Zawsze ma się przecie jakieś stanowisko w świecie!
 — Stanowisko w świecie!
 Jon zagłębił ręce w kieszeniach.
 — A jakże, tak jest — odpowiedział. — Pomyśl, ilu to ludzi głoduje!
 Fleur potrząsnęła głową.
 — Nie, nie, ja nigdy nad niczem się nie roztkliwiam.
 — Nad niczem! Ale los bywa ciężki i doprawdy powinno się śpieszyć z pomocą...
 — O, tak, wiem o tem wszystkiem... Ale ludziom pomóc niepodobna; są beznadziejni. Gdy wyciągnąć ich z jednej nory, wpadają zaraz w drugą. Przypatrzno się im, jak wciąż walczą, borykają się i knują jakieś zamiary, pomimo iż mrą całemi gromadami odrazu. Głupcy!
 — Czy ci ich nie żal?
 — O tak, żal... ale nie myślę unieszczęśliwiać się z tego powodu... z tego nikomu nic nie przyjdzie.
 Zamilkli, zaniepokojeni tem pierwszem, przelotnem spojrzeniem, rzuconem sobie wzajemnie w głąb duszy.
 — Uważam, że ludzie to bydlęta i dumie — oświadczyła Fleur z uporem.