Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/175

 Nie była przygotowana na jakieś jakby drżenie w matowym jego głosie.
 — Sześć tygodni?... Sześć lat... może prędzej sześć lat... Nie oszukuj sama siebie, Fleur; nie oszukuj sama siebie!
 Fleur zaniepokoiła się.
 — Co ci jest, ojczulku?
 Soames podszedł tak blisko, iż mógł widzieć wyraz jej twarzy.
 — Nie opowiadaj mi — rzekł — że byłaś na tyle niemądra, by mieć prócz kaprysu inne jeszcze uczucia, lego byłoby już za wiele! — I zaśmiał się.
 Fleur, która nigdy nie słyszała, by ojciec śmiał się w ten sposób, pomyślała:
 — Aha! więc to naprawdę głęboko go przejmuje! Cóż to jest, dalibóg!...
 I wsunąwszy rękę pod jego ramię, ozwała się niefrasobliwie:
 — Nie, istotnie, to był kaprys... tylko ja lubię swoje kaprysy, a twoich nie lubię, tatuleńku.
 — Moich! — odpowiedział gorzko Soames i odwrócił się.
 Na dworze światłość stężała i kredową białością zasłała rzekę. Drzewa straciły całą świetność koloru. Fleur zaczęła znagła tęsknić namiętnie do twarzy Jona, do jego dłoni, do jego warg, któreby znów spoczęły na jej wargach. I przycisnąwszy silnie ręce do piersi, zmusiła się do nieco pustego śmiechu.
 — O la! la! Jakiż to mały kłopot, jak mówi Profond. Tatusiu, ja nie lubię tego człowieka!
 Zobaczyła, że się zatrzymał i wyjął coś z kieszeni górnej tużurka.
 — Nie lubisz? — zapytał. — A czemu?
 — Nie znam powodu — bąknęła Fleur — ot kaprys poprostu!