Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/271

 Ruszył dalej, posuwając się koło rur z ciepłą wodą. Fleur cicho, na palcach, poszła za nim.
 — Opowiedz mi o tem, ojczulku!
 Soames okrył się maską wielkiego spokoju.
 — I cóżbyś chciała, w swoim wieku, dowiedzieć się o tych sprawach?
 — Czy ona żyje?
 Skinął głową.
 — I zamężna?
 — Tak.
 — Czy to aby nie matka Jona Forsyta? I ona była dawniej twoją żoną...
 Słowa te wypowiedziane zostały w błysku intuicji. Jego obronne stanowisko pochodziło zapewne z obawy, by Fleur nie wiedziała o tej zadawnionej ranie, drażniącej jego dumę. Jednakże zdumiała się i przeraziła — widząc i słysząc, że ktoś tak spokojny i sędziwy, jak jej ojciec, wzdryga się jakby rażony ciosem, a w głosie jego przebija się nuta dotkliwego bólu!
 — Kto ci to powiedział? Jeżeli ciotka...! Nie mogę na to pozwolić, by plotkowano o tem zdarzeniu.
 — Ależ, ojczulku — ozwała się Fleur łagodnie — przecież to takie dawne czasy!
 — Dawne czy niedawne, ale ja...
 Fleur zaczęła gładzić go po ramieniu.
 — Starałem się zapomnieć — wybuchnął nagle — nie życzę sobie, by mi to przypominano.
 A następnie, jakgdyby dając upust jakiemuś długiemu i utajonemu rozdrażnieniu, dodał:
 — W dzisiejszych czasach ludzie nie rozumieją tego. Tak jest, naprawdę wielka namiętność! Nikt tego odczuć nie umie.
 — Ja umiem — oz wała się Fleur prawie szeptem.
 Soames, który wpierw odwrócony był do niej plecami, teraz zwrócił się w jej stronę.