Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/272

 — Co też mówisz? Takie dziecko jak ty!
 — Możem i ja ją odziedziczyła, ojczulku.
 — Co?
 — I to... widzisz... względem jej syna...
 Soames pobladł jak ściana, a Fleur wiedziała, że sama też nie wygląda lepiej. Stali, wpatrując się wzajemnie w siebie, wśród nadpływających fal gorąca, woniejących surowym zapachem ziemi, geranjum w doniczkach, i winorośli plączących się silnie z sobą.
 — To warjactwo! — rzekł nakoniec Soames przez zęby.
 Nie poruszając się prawie, mruknęła:
 — Nie gniewaj się, ojczulku. Nie mogę na to nic poradzić.
 Jednakże nie widać było po nim, by się gniewał; był tylko raniony, raniony głęboko.
 — Myślałem — wyjąkał — że ta błazenada poszła już całkowicie w niepamięć.
 — O nie! spotęgowała się dziesięciokrotnie!
 Soames uderzył nogą w rurę kaloryferu. Ten bezradny ruch wzruszył Fleur, która nie miała żadnej — najmniejszej nawet — obawy przed ojcem.
 — Tatusieńku! — przemówiła. — Sam wiesz, że jak co być musi, to już musi!
 — Musi! — powtórzył Soames. — Sama nie wiesz, co mówisz. Czy ten chłopak też dowiedział się o wszystkiem?
 Krew uderzyła jej do policzków.
 — Jeszcze nie.
 Odwrócił się znów od niej i przekrzywiwszy nieco jedno ramię, stał wpatrując się uporczywie w przegięcie rury.
 — Zgoła mi się to nie podoba — rzekł nagle. — Nie może być dla mnie nic przykrzejszego. Syn tego draba! To... to... przewrotność!