Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/31

 — Ale dziś w nocy nie chcę iść do łóżka. Nuży mnie to chodzenie do łóżka noc po nocy.
 — Czy znów miałeś zmory?
 — Może raz tylko. Czy dziś w nocy mogę zostawić otwarte drzwi do twego pokoju?
 — Dobrze, ale tylko troszeczkę.
 Mały Jon westchnął z zadowoleniem.
 — A co widziałaś w Glensofantrim?
 — Same piękne rzeczy, mój drogi.
 — Co to właściwie jest piękno?
 — Co to właściwie... Ach, Jonie, to trudne zagadnienie.
 — Czy naprzykład mógłbym to zobaczyć?
 Matka powstała i usiadła obok niego.
 — Możesz, i to codzień nawet. Piękne jest niebo, gwiazdy, noce księżycowe, następnie ptaki, kwiaty, drzewa... wszystko to jest piękne. Wyjrzyj za okno... a będziesz miał piękno, mój Jonie.
 — O, tak, to jest widok... Czy to już wszystko?
 — Wszystko?... Nie! Cudownie pięknie jest morze i fale z pomykającemi na nich kłębuszkami piany.
 — Czyś ty się z nich wynurzała codziennie, mamusiu?
 Matka zaśmiała się.
 — A jakże! Przecieżeśmy się kąpali.
 Mały Jon nagle wyciągnął ręce i objął jej szyję.
 — Ja wiem — ozwał się tajemniczo — to ty jesteś naprawdę, a wszystko inne jest tylko „niby“.
 Matka westchnęła, zaśmiała się i rzekła:
 — Ach, Jonie!
 Mały Jon zagadnął ją tonem krytycznym:
 — Czy sądzisz, że taka naprzykład Bella jest piękna? Ja innego o niej jestem zdania.
 — Bella jest młoda... i to coś znaczy.
 — Ale ty młodziej wyglądasz, mamusiu. Jeżeli szturchnąć Bellę, ona się obraża. Nie wierzę, żeby „Da“