Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/362

skutku. Młodzi ludzie w dzisiejszych czasach są... są nieobliczalni... jednakże nie ścierpiałbym tego, bym miał córkę widzieć nieszczęśliwą. I cóż mam powiedzieć jej, gdy powrócę do siebie?
 — Proszę powiedzieć jej to, co już panu mówiłam, że zależy to od woli Jona.
 — Pani się nie sprzeciwia?
 — Całem sercem... ale nie ustami.
 Soames stanął, gryząc palec.
 — Pamiętam pewien wieczór — ozwał się nagle i umilkł po chwili. Co było... co było w tej kobiecie takiego, co nie przystawało do czterech ścian jego nienawiści lub potępienia?
 — Gdzie jest on... syn pani?
 — Zdaje mi się, że na górze, w pracowni ojca.
 — Może pani będzie łaskawa poprosić go nadół.
 Widział, jak zadzwoniła. Za chwilę weszła służąca.
 — Proszę powiedzieć panu Jonowi, że chcę się z nim widzieć.
 — Jeżeli to zależy od niego — odezwał się Soames pośpiesznie, ledwo wyszła służąca — tedy, jak przypuszczam, można to uważać za rzecz pewną, że to nienaturalne małżeństwo dojdzie do skutku... w tym wypadku będą tu pewne formalności. Z kim mam je załatwić... czy z Herlingiem?
 Irena skinęła głową.
 — Pani nie zamierza mieszkać z nimi?
 Irena potrząsnęła głową.
 — A co się stanie z tym domem?
 — Będzie tak, jak postanowi Jon.
 — Ten dom... — rzekł nagle Soames — miałem co do niego nadzieje, gdym rozpoczął jego budowę. Gdyby zamieszkali w nim oni... ich dzieci!... Powiadają, że jest w świecie coś, co się zowie Nemesis. Czy pani w to wierzy?