Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/37

jakże okropnie ona wyglądała!... Coraz to prędzej i prędzej!... Wkońcu on sam i łóżko i matka Lee, i księżyc i kot — wszystko to razem stało się jednem kołem, kręcącem się bez przerwy i coraz to wyżej i wyżej — — okropność! — okropność! — okropność!
 Krzyknął przeraźliwie...
 Przez kręgi koła przebił się czyjś głos:
 — Kochanie! kochanie!
 Chłopak zbudził się — i zerwał się z pościeli, otwierając oczy szeroko.
 Przy nim stała matka, z włosami przypominającemi Genowefę. W włosach tych, wpiwszy się mocno w jej ramię, ukrył twarz swoją:
 — Och! och!
 — No, no, już wszystko w porządku, mój skarbie. Jużeś się obudził. Cichajże, cichaj! Nic się nie stało!
 Ale mały Jon wciąż powtarzał:
 — Och! och!
 Głos matki, taki jedwabisty, mówił mu w ucho:
 — To tylko księżyc świecił ci prosto w twarzyczkę, serdeńko!
 Mały Jon chlipnął wprost w fałdy jej szlafroka:
 — A mówiłaś, że on jest piękny. Och!
 — Ale spać przy nim nie można, Jonie. I kto go tu wpuścił? Czy podciągałeś roletę?
 — Chciałem zobaczyć, która godzina — — wyjrzałem — — wyjrzałem na dwór — — słyszą — — słyszałem jak ty grałaś, mamusiu — — i — — i zjadłem ciastko — —
 Jednakże zwolna pocieszał się i uspokajał, a w duszy podświadomie zbudziła się chęć wytłumaczenia się ze swej trwogi.
 — Matka Lee kręciła mnie wkółko, rozżarzając wszystko do czerwoności — wymamrotał.