Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/64

Forsytom. Wiedział bowiem, że córka była aż nadto skłonna wyzyskiwać jego słabość.
 Wsunąwszy mu rękę pod ramię, zapytała:
 — Kto to był, ten pan?
 — Podniósł mi z ziemi chustkę. Potem rozmawialiśmy o obrazach.
 — Chyba tego obrazu nie zamyślasz kupić, ojczulku?
 — Nie — odrzekł Soames ze złością; — ani tej Junony, której tyś się przyglądała.
 Fleur pociągnęła go za ramię.
 — Och, chodźmy już! to okropna wystawa!
 W drzwiach spotkali młodzieńca, zwanego Mont, i jego towarzysza. Lecz Soames — jakby wywiesił tablicę z napisem: „Przekraczanie terenu będzie ścigane sądownie“ — przyjął tylko do wiadomości ukłon młokosa.
 — No i kogóż spotkałaś u Imogeny? — zapytał, gdy już byli na ulicy.
 — Ciotkę Winifredę i tego Monsieur Profond.
 — Oho! — burknął Soames; — tego hultaja! I cóż to ciotka twoja w nim widzi?
 — Nie wiem. Ma takie ładne, poważne spojrzenie... matka mówi, że on się jej podoba.
 Soames chrząknął.
 — Był i kuzyn Val z żoną.
 — Co! — zawołał Soames. — Myślałem, że wrócili do Południowej Afryki.
 — O nie! Farmę sprzedali. Kuzyn Val zamierza ujeżdżać konie wyścigowe na równinach Sussexu. Kupili sobie ładny, stary dworek i zapraszają mnie do niego.
 Soames zakaszlał; nowina ta była mu przykrą.
 — Jakże wygląda teraz jego żona?
 — Bardzo spokojna, ale jak mi się zdaje, bardzo miła.
 Soames znów zakaszlał.