Strona:John Galsworthy - Przebudzenie.pdf/71

język! I Soames mimowoli zerknął w stronę Iseeum... Tak, Jerzy siedział jeszcze w oknie, trzymając w ręku ten sam różowy papier.
 — Gdzie jest Robin Hill, ojczulku?
 Robin Hill! Robin Hill, dokoła którego zogniskowała się cała pamiętna tragedja!... I na cóż jej to było potrzebne?
 — W Surrey — burknął; — niedaleko od Richmondu. I cóż?
 — Czy tam jest ten dom?
 — Jaki dom?
 — O który oni się pokłócili.
 — Tak jest. Ale co to ciebie może obchodzić? Jutro jedziemy do domu... lepiejbyć pomyślała o sukienkach.
 — Rany Boskie! Jużem o tem wszystkiem dawno pomyślała... Więc była to waśń rodzinna? To zupełnie jak w Biblji lub u Marka Twaina... Ogromnie intrygujące!... A jaką rolę miałeś ty w tej waśni, ojczulku?
 — Mniejsza o to!
 — Oho! A jeżeli ja mam nadal podtrzymywać ten „rankor?“
 — Któż ci powiedział, że masz go podtrzymywać?
 — Ty sam, tatulku!
 — Ja? Przecież powiedziałem, że to ciebie nie obchodzi.
 — Widzisz, i ja tak myślę; zatem wszystko jest w porządku.
 Doprawdy, trudno było sobie z Fleur poradzić! Była w porównaniu z nim zbyt przebiegła... fine, jak nazywała ją niekiedy Anetka. Nie było innej rady, jak skierować jej uwagę w inną stronę.
 — Tutaj widziałem ładny haft, który wiem, że ci się będzie podobał — rzekł, zatrzymując się przed wystawą sklepową.