Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 01.djvu/75

 Zachęcony tem Davidson oświadczył, że bardzo tej dziewczynie współczuje. Już to on wogóle szafował hojnie współczuciem.
 — Dokąd pojechali? — zapytał.
 — Ona z nimi nie pojechała. Uciekła.
 To była druga ciekawa wiadomość, którą Davidson usłyszał. Ożywiło to rozmowę na nowo.
 — No, no! — zawołał spokojnie i zapytał z miną człowieka znającego życie.
 — A z kim uciekła?
 Pani Schomberg siedziała tak nieruchomo, że zdawała się czegoś pilnie nasłuchiwać. Może i nasłuchiwała rzeczywiście; ale Schomberg kończył pewnie drzemkę w jakiejś odległej części domu. Głęboka cisza przeciągnęła się tak długo, że aż się straszno zrobiło. Wreszcie pani Schomberg szepnęła do Davidsona z wyżyn swojego tronu:
 — Z tym pańskim przyjacielem.
 — Ach tak, więc pani wie, że szukam tu przyjaciela — rzekł Davidson pełen nadziei. — Czy nie mogłaby mi pani powiedzieć...
 — Już panu powiedziałam.
 — Jakto?
 Davidsonowi wydało się, że z przed oczu usuwa mu się mgła, odsłaniając coś, w co nie mógł uwierzyć.
 — To niemożliwe! — wykrzyknął. — Ten człowiek nie jest zdolny do czegoś podobnego. — Ale przy ostatnich słowach głos go zawiódł. Pani Schomberg ani drgnęła. Davidson, który pod wrażeniem nowiny porwał się był z krzesła, osłabł nagle.
 — Heyst! ten wzór dżentelmena! — wykrzyknął słabym głosem.
 Pani Schomberg zdawała się go nie słyszeć. Zdu-