Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/100

fałdy sarongu, miała w kształcie i proporcjach ciała coś co przywodziło na myśl, że postać jej jest zmniejszoną kopją posągu nadnaturalnej wielkości.
 Posunęła się o krok naprzód.
 — Czego szukasz? — spytała znowu.
 Heyst odwrócił się tyłem do stołu. Czarne pasy mroku na podłodze i ścianach, zbiegające się na suficie w plamę cienia, obejmowały ich jak pręty klatki.
 Teraz z kolei Heyst puścił pytanie mimo uszu.
 — Mówisz że obudziłaś się przestraszona? — zapytał.
 Podeszła do niego — egzotyczna a jednak tak bliska; biała jej twarz i ramiona na tle malajskiego sarongu robiły wrażenie, że się przebrała dla zabawy. Ale twarz jej była poważna.
 — Nie! — odrzekła. — Obudziłam się w rozpaczy. Śniło mi się że ciebie przy mnie niema i nie mogłam zrozumieć dlaczego odszedłeś! Okropny sen — pierwszy odkąd —
 — Nie wierzysz przecież w sny, prawda? — spytał Heyst.
 — Znałam raz kobietę, która w sny wierzyła. A przynajmniej tłumaczyła ludziom co znaczą sny — za szylinga.
 — Czy poszłabyś do niej teraz zapytać co ten sen znaczy? — spytał Heyst żartobliwie.
 — Mieszkała w Camberwell. To była wstrętna stara baba.
 Heyst zaśmiał się z pewnym niepokojem.
 — Sny to głupstwo, moje dziecko; radbym tylko wiedzieć co znaczą rzeczy, które dzieją się na jawie podczas gdy śpimy.