Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/101

 — Znikło ci coś z tej szuflady — rzekła stanowczo.
 — Z tej albo innej. Zaglądałem już do wszystkich pokolei i wróciłem do tej, jak to zwykle kiedy się czegoś szuka. Trudno mi uwierzyć świadectwu własnych oczu; ale niema tego czego szukam. A ty, Leno, czy jesteś pewna, że —
 — Nie tknęłam w tym domu niczego, czegobyś mi sam nie dał.
 — Leno! — krzyknął.
 Uraziło go tłumaczenie się z zarzutu, którego jej nie postawił. Odpowiedź jej mogła była wyjść z ust służącej — osoby zależnej i podlegającej podejrzeniom — a w każdym razie kogoś zupełnie obcego. Rozgniewało go to haniebne nieporozumienie; doznał zawodu, że nie odczuła jakie miejsce wyznaczył jej tajemnie w myślach.
 — Właściwie jesteśmy sobie obcy — pomyślał.
 A potem żal mu się jej zrobiło. Rzekł spokojnie:
 — Chciałem zapytać, czy jesteś pewna że Chińczyk nie wślizgnął się do pokoju dziś wieczorem?
 — Podejrzewasz go? — spytała, marszcząc brwi.
 — Niema tu nikogo innego, kogobym mógł podejrzewać. Nie mylę się z pewnością.
 — A ty nie chcesz mi powiedzieć co zginęło? — zapytała spokojnie, jak gdyby stwierdzając jakiś fakt.
 Heyst tylko słabo się uśmiechnął.
 — Nic bardzo cennego, jeśli chodzi o wartość — odparł.
 — Myślałam że chodzi o pieniądze — rzekła.
 — Pieniądze? — wykrzyknął Heyst, jakby to przypuszczenie było zupełnie niesłychane. Tak ją to zdumiało, że pośpieszył dodać: — Naturalnie że jest w domu