Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/111

 — Zdaje mi się że czas najwyższy, abyśmy się trochę zastanowili — dodał Ricardo z większą pewnością siebie. Choć tak dawno obcowali już z sobą, nastroje szefa były zawsze źródłem niepokoju dla prostej duszy sekretarza.
 — Ty zawsze robisz zamieszanie — zauważył pan Jones wyrozumiałym tonem.
 — No ale przecież nie bez powodu, co? Nie może pan tego powiedzieć. Może i nie patrzę na rzeczy jak dżentelmen, ale także nie jak idjota. Przyznał mi to pan wiele razy.
 Ricardo rozgrzewał się własnemi argumentami. Pan Jones przerwał mu obojętnie:
 — Przypuszczam że mnie nie obudziłeś aby mi opowiadać o sobie.
 — Nie, proszę pana. — Ricardo zamilkł na chwilę, trzymając koniec języka między zębami. — Nie zdaje mi się, żebym mógł powiedzieć panu o sobie coś czego pan nie wie — ciągnął dalej. Z głosu jego przebijało jakieś wesołe zadowolenie, które znikło przy dalszych słowach. — Nie o mnie, ale o tamtym człowieku trzeba pomówić. On mi się nie podoba!
 Nie zauważył błysku okropnego uśmiechu na ustach szefa.
 — Nie podoba ci się? — mruknął pan Jones, którego twarz, wsparta na łokciu, była na jednym poziomie z wierzchem głowy Ricarda.
 — Nie — odrzekł ten dobitnie. Świeca stojąca z drugiej strony pokoju rzucała jego potworny cień na ścianę. — Ten człowiek — nie umiem tego określić — nie ma w sobie nic serdecznego.
 Pan Jones potwierdził leniwie po swojemu:
 — Wygląda na bardzo opanowanego człowieka.