Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/127

dząc z niego albo schlebiając mu, a koniec końców go zastraszyć. To jest wytrawny człowiek.
 Ricardo przyznał szefowi zupełną słuszność. Ale miał na myśli grę w karty na małą skalę, poprostu aby zaprzątnąć tem wroga, podczas kiedy on, Ricardo, będzie miał wolne pole do przeszpiegów.
 — Mógłby pan nawet przegrać do niego trochę pieniędzy — poddał.
 — Mógłbym.
 Ricardo zamyślił się chwilę.
 — Wygląda mi też na takiego, co to stanie dęba w chwili kiedy nikt się tego nie będzie spodziewał. Co pan o tem myśli? Prawda że stanie dęba? To znaczy, jeżeli go coś zaniepokoi. Prędzej stanie dęba niż drapnie — co?
 Pan Jones odpowiedział natychmiast, ponieważ znał dobrze swoistą gwarę wiernego towarzysza.
 — O, z pewnością! — z pewnością.
 — Cieszę się że pan się ze mną zgadza. To zmyślna bestja i nie trzeba żeby coś zwąchał, póki się nie wywiem gdzie trzyma kabzę. A potem...
 Ricardo zamilkł w złowrogim spokoju. Nagle podniósł się szybko i spojrzał z góry na szefa z posępnem roztargnieniem. Pan Jones nie poruszył się wcale.
 — Jedna rzecz bardzo mnie gryzie — zaczął Ricardo zniżonym głosem.
 — Tylko jedna? — przypłynęła cicha odpowiedź od postaci wyciągniętej nieruchomo na łóżku.
 — Ta jedna rzecz gryzie mnie więcej niż wszystkie inne razem wzięte.
 — Oho, to coś ważnego.
 — Pewnie że to jest ważne. Chodzi mi o to — jak pan się czuje na wnątrzu, proszę pana? Czy nie