Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/164

 — Ja nie widzieć lewolwel — rzekł Wang uparcie.
 Książka, rozłożona na kolanach Heysta, ześlizgnęła się nagle, przyczem Heyst uczynił gwałtowny ruch aby ją złapać. Wang nie mógł zrozumieć tego ruchu, ponieważ stół zasłaniał mu książkę, i odskoczył przed tym groźnym, jak mu się zdawało, objawem. Gdy Heyst podniósł oczy, Chińczyk stał już we drzwiach werandy, nie przestraszony wprawdzie, lecz czujny.
 — Cóż to znowu? — spytał Heyst.
 Wang kiwnął znacząco wygoloną głową w kierunku kotary zasłaniającej drzwi sypialni.
 — Ja nie lubić — powtórzył.
 — O cóż ci chodzi u licha? — rzekł Heyst ze szczerem zdumieniem. — Czego nie lubisz?
 Wang wyciągnął długi palec cytrynowego koloru w stronę nieruchomych fałd.
 — Dwoje — powiedział.
 — Jakto dwoje? Nie rozumiem.
 — Gdyby pan wiedzieć, pan nie lubić! Ja dużo wiedzieć. Ja odejść.
 — Heyst wstał z krzesła, lecz Wang zatrzymał się jeszcze we drzwiach na chwilę. Oczy kształu migdałów nadawały jego twarzy wyraz łagodnej i sentymentalnej melancholji. Mięśnie szyi poruszyły się wyraźnie, gdy wymówił dobitnym, gardłowym tonem: „Dowidzenia“, poczem znikł z oczu Numeru Pierwszego.
 Z odejściem Chińczyka zmieniło się położenie. Heyst rozmyślał, co wobec tego należy właściwie zrobić. Wahał się długi czas; wreszcie, wzruszywszy ze znużeniem ramionami, wyszedł na werandę, zstąpił ze schodów i spokojnym krokiem ruszył zamyślony ku domkowi gości. Postanowił zakomunikować im ważny fakt i nie miał na myśli żadnego innego celu — a już