Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/206

 — Ani siły, ani przekonania — mruknął do siebie ze znużeniem. — Jakże mam się zabrać do tej czarująco prostej zagadki?
 — Tak mi ciężko — szepnęła.
 — I mnie także — wyznał szybko. — A najdotkliwszą stroną tego upokorzenia jest jego absolutna bezużyteczność, którą czuję — ach, jak czuję!
 Nigdy jeszcze nie zdradził przed nią tak głębokich uczuć. Bladą jego twarz, przekreślały długie wąsy płonące w cieniu. Nagle rzekł:
 — Ciekaw jestem, czy miałbym dość odwagi aby wkraść się między nich nocą z nożem w ręku i poderżnąć im kolejno gardła we śnie! Ciekaw jestem...
 Przestraszyła się bardziej jego niezwykłym wyrazem twarzy niż temi słowami i rzekła poważnie:
 — Tylko nie bierz się do czegoś podobnego! Nie myśl o tem!
 — Nie posiadam nic prócz scyzoryka. A co do myślenia, Leno — niepodobna przewidzieć o czem się będzie myślało. Nie ja myślę. Myśli we mnie ktoś zupełnie mi obcy. Co ci jest?
 Zauważył jej rozchylone usta i dziwne spojrzenie oczu, które spoglądały poza niego.
 — Ktoś idzie za nami. Widziałam że tam rusza się coś białego — krzyknęła.
 Heyst nie odwrócił głowy; spojrzał tylko na wyciągniętą jej rękę.
 — Widocznie ktoś nas ściga; pilnują nas.
 — Teraz nic już nie widzę — rzekła.
 — To nie ma znaczenia — ciągnął Heyst zwykłym swym głosem. — Otośmy tu się znaleźli. Nie jestem ani silny, ani wymowny. Ale doprawdy, niezmiernie trudno być wymownym wobec głowy Chińczyka wy-