Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/219

 Lena i Heyst obserwowali go ukradkiem, ale Ricardo unikał wzroku obojga i zdawał się ścigać zamglonym wzrokiem jakiś punkt w przestrzeni.
 — Przyjemny spacer mieli państwo? — zapytał nagle.
 — Tak. A pan? — odparł Heyst, który zdołał jego wzrok pochwycić.
 — Ja? Nie odszedłem ani na krok od szefa przez całe popołudnie aż do tej chwili. — Szczerość jego akcentu zaskoczyła Heysta, ale nie przekonała go o prawdzie tych słów. — A dlaczego pan pyta? — ciągnął Ricardo tonem szczerej naiwności.
 — Mógł pan wybrać się na zwiedzenie wyspy — rzekł Heyst, obserwując sekretarza, który — należy mu to przyznać — nie starał się uchylać swego wzroku. — Pozwolę sobie panu przypomnieć, że taka wycieczka nie byłaby bezpieczna.
 Ricardo wyglądał jak wcielenie naiwności.
 — Aha! pan ma na myśli tego Chińczyka, który uciekł od pana. To głupstwo!
 — On ma rewolwer — zauważył Heyst z naciskiem.
 — Przecież i pan ma także rewolwer — odparł nieoczekiwanie pan Ricardo. — Ale ja sobie tem głowy nie zawracam.
 — Ja? To zupełnie co innego. Ja się pana nie boję — odrzekł Heyst po krótkiem milczeniu.
 — Mnie się pan nie boi?
 — Żadnego z was.
 — Pan ma dziwny sposób stawiania kwestji — zaczął Ricardo.
 W tej chwili drzwi od podwórza otwarły się dość hałaśliwie i wszedł Pedro, przyciskając do piersi brzeg