Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/28

ostatecznie Leną po wielu próbach i zestawieniach pojedynczych sylab i liter.
 Po chwili milczenia zauważyła:
 — Nie byłam bardzo daleko od ciebie.
 — Widać dla mnie to było za daleko.
 — Mogłeś zawołać, jeżeliś chciał abym przyszła. Ale nie czesałam się długo.
 — Widać dla mnie było to za długo.
 — A więc w każdym razie myślałeś o mnie. Cieszę się z tego. Wiesz, mam takie jakieś wrażenie, że gdybyś przestał o mnie myśleć, nie byłoby mnie wcale na świecie!
 Odwrócił się i spojrzał na nią. Mówiła często rzeczy, które go zdumiewały. Nieokreślony uśmiech znikł z jej ust pod badawczym jego wzrokiem.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał. — Czy to wymówka?
 — Jakto wymówka? skądżeby! — broniła się.
 — Więc co to miało znaczyć? — pytał z naciskiem.
 — To co powiedziałam — tylko to, co powiedziałam. Dlaczego jesteś niesprawiedliwy?
 — Ależ to już naprawdę wymówka!
 Zaczerwieniła się aż do nasady włosów.
 — Tak to wygląda, jak gdybyś chciał dowieść że jestem nieprzyjemna — szepnęła. — Więc jestem nieprzyjemna? Będę się teraz bała otworzyć usta. I wkońcu uwierzę, że jestem do niczego.
 Spuściła zlekka głowę. Patrzył na jej gładkie, niskie czoło, cień rumieńca na policzkach i ponsowe, rozchylone wargi, między któremi błyszczały zęby.
 — A wtedy będę rzeczywiście do niczego — dodała z przekonaniem. — Będę do niczego! Mogę być tylko tem, za co ty mnie uważasz.