Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/35

 — Może Wezuwjusz? — poddał Heyst.
 — Tak, tak, właśnie.
 — Widziałem go już przed laty — przed wiekami — rzekł Heyst.
 — Wtedy gdy tu jechałeś?
 — Nie, długo zanim przyszło mi na myśl wybrać się do tej części świata. Byłem jeszcze młodym chłopcem.
 Odwróciła się i spojrzała na niego uważnie, jak gdyby usiłując odkryć jakiś ślad chłopięctwa w dojrzałej twarzy mężczyzny o włosach przerzedzonych na wierzchu głowy i długich, gęstych wąsach. Heyst zniósł to otwarte badanie z żartobliwym uśmiechem, ukrywając głębokie wrażenie, jakie te zamglone, siwe oczy wywierały — na jego sercu czy nerwach — na zmysłach czy na duszy — czy budziły tkliwość, czy podniecenie — tego nie umiał powiedzieć.
 — No, księżno Samburanu — rzekł wreszcie — czy znalazłem łaskę w twych oczach?
 Zdawała się budzić ze snu i potrząsnęła głową.
 — Myślałam o jednej rzeczy — szepnęła cichutko.
 — Myśli, czyny — to wszystko są sidła! Jeżeli zaczniesz myśleć, przestaniesz być szczęśliwą.
 — Nie myślałam o sobie — oświadczyła z prostotą, która zaskoczyła trochę Heysta.
 — W ustach moralisty brzmiałoby to jak nagana — rzekł nawpół poważnie; — ale nie chcę ciebie podejrzewać o moralizowanie. Już od lat przestałem być w zgodzie z moralistami.
 Przysłuchiwała się z uwagą.
 — Domyślałam się że nie masz przyjaciół — rzekła. — Cieszę się że niema tu nikogo, bo nikt nie