Strona:Joseph Conrad - Zwycięstwo 02.djvu/98

na ten szept niespodziany. Wsunął tylko z powrotem szufladę i nie spojrzawszy nawet przez ramię, rzekł spokojnie, tak reagując na jej obecność, jak gdyby zdawał sobie sprawę ze wszystkich poprzednich jej ruchów:
 — Słuchaj, czy jesteś pewna że Wang nie przechodził dziś wieczorem przez ten pokój?
 — Wang? Kiedy?
 — Po zostawieniu na schodach latarni.
 — O nie. Pobiegł prędko. Patrzyłam za nim.
 — A może przedtem — wówczas gdy byłem jeszcze z tymi podróżnymi? Co? Jak ci się zdaje?
 — Chyba nie. Wyszłam na werandę zaraz po zachodzie słońca i siedziałam póki nie wróciłeś.
 — Mógł wpaść na chwilę do pokoju przez tylną werandę.
 — Nic tu nie było słychać — rzekła. — A o co ci chodzi?
 — Naturalnie że mogłaś nie usłyszeć. On umie być cichy jak cień, kiedy mu na tem zależy. Zdaje mi się że potrafiłby wykraść poduszki z pod naszych głów. Mógł tu być także i przed dziesięciu minutami.
 — Co cię obudziło? Czyś słyszał jakiś hałas?
 — Nie umiem tego powiedzieć. I zwykle się tego nie wie; ale chyba nie było żadnego hałasu. Zdaje mi się że masz sen lżejszy ode mnie. Hałas, któryby mnie obudził, byłby obudził cię także. Starałem się zachowywać jak najciszej. Co cię obudziło?
 — Nie wiem — może to był sen. Obudziłam się z płaczem.
 — A co ci się śniło?
 Heyst zwrócił się w jej stronę z ręką opartą o stół. Jego okrągła, goła głowa tkwiła na potężnym karku