Strona:Jules Verne-Anioł kopalni węgla.djvu/043

tlonej kilku płomieniami klęczała Anna, bez kaptura, i z przejęciem modliła się.
 Ręce miała złożone, oczy wzniesione w górę, a światło, spływając po niej, otaczało ją jakby aureolą, wpośród której przedstawiają świętych i błogosławionych. Twarz blada, świecąca białością, podnosiła urok całej postaci.
 Franciszek wyciągnął rękę i wskazując na Annę rzekł:
 — Oto anioł kopalni, którego miałem wam pokazać!
 — Ależ to Anna, nasza towarzyszka! — zawołano.
 — Tak jest, Anna, dobra i poświęcająca się córka, a taka czyż nie godna nazwy anioła?
 — Ale to dla was zapewne nie wystarcza, — ciągnął dalej. — Wy żądalibyście anioła fruwającego w powietrzu, zapominając, że są i na ziemi anioły, świecące cnotami, jak gwiazdy wśród ciemnej nocy. Takim aniołem jest Anna. Pomyślcie tylko z uwagą, a sami przyznacie, że mam słuszność.
 Gromada górników w milczeniu patrzyła na modlącą się dzieweczkę. Jaki taki westchnął, zdjął