Strona:Jules Verne-Anioł kopalni węgla.djvu/060

stępku, ale jakimże sposobem przekonać o jego niewinności górników, tak uprzedzonych ku niemu?
 — To potwarz! to potwarz! — wołała, załamując ręce. — Przysięgłabym, iż Franciszek jest niewinnym.
 — Tobyś popełniła grzech, bo on sam przyznał się do winy.
 — Przyznał się! Ach, to niepodobna!.. Pozwólcie mnie samej pomówić z nim trochę!
 — Później to zrobisz, bo najprzód musi odebrać karę, a później zostanie wypędzonym z kopalni.
 Anna, nie słuchając, przedarła się przez tłum otaczający leżącego na ziemi Franciszka, i klękając przy nim, zapytała głosem przerywanym:
 — Franciszku, powiedz mi, czy to prawda, o co cię oskarżają?
 Franciszek nie odpowiedział ani słowa, leżał bezwładny, zupełnie, jakby bez życia.
 — Czy słyszysz mnie, Franciszku! — zawołała Anna, biorąc go za rękę, i w tej chwili krzyknęła:
 — Ach, mój Boże! on nie żyje! ręka zimna, jak lód! Zdejmijcie z niego postronki i przynieście wody. Na miłość Boską, wody, a może go przywrócimy jesz-