Strona:Jules Verne-Anioł kopalni węgla.djvu/079

 Iward śmiało posunął się ku windzie, przy nim szła Marya z Tomkiem.
 Gdy już mieli sadowić się w windzie, z pomiędzy zgromadzonego tłumu wybiegł Franciszek, wołając:
 — Stójcie! Do kopalni pójdę ja z Tomaszem i nikt więcej.
 Na dźwięk jego głosu pan Iward zwrócił się szybko ku niemu.
 Zdumienie wyraziło się na jego twarzy.
 — Ty tutaj, Franciszku? Co tu robisz?
 — Pracuję w kopalni, stryju! — odrzekł młodzieniec, schylając się do rąk pana Iwarda.
 — Ależ ja nie mogę pozwolić, abyś ty miał iść ratować Annę! Jeśliby miała zginąć — wola Boża, ale przynajmniej nie chcę brać na swoje sumienie odpowiedzialności za śmierć, która tam czeka na ciebie!
 — Stryju kochany, wy jej nic nie pomożecie, a nam wielce moglibyście utrudnić nasze zadanie. Miejsce, gdzie prawdopodobnie znajduje się obecnie Anna, znam doskonale, zarówno jak i wiodący tam korytarz. Usuń się wraz z Maryą na stronę, a mnie pozwól ratować Annę. Opiekowałem się nią według