Strona:Jules Verne-Anioł kopalni węgla.djvu/080

możności, aż do dzisiejszego dnia, więc nie godzi mi się opuszczać jej w niebezpieczeństwie!
 Oświadczenie to poparli wszyscy zgromadzeni.
 Iwarda z Maryą odsunięto od windy, a na dół spuszczono Franciszka z Tomkiem, którego zaopatrzono w koszyczek ze środkami do trzeźwienia omdlałych.
 Pan Iward patrzył nieruchumem okiem na te przygotowania.
 Zdziwienie z powodu spotkania krewniaka, tak dawno niewidzianego, waśnią rodzinną oddalonego, ustąpiło przed myślą o niebezpieczeństwie, w jakiem znajduje się córka.
 Nie słyszał i nie czuł, co się wkoło niego działo.
 Franciszek, stojąc już w koszu windy, rzekł:
 — Jeżeli zginiemy w tej pieczarze, polećcie dusze opiece i łasce Opatrzności.
 — Tylko, panie Franciszku, nie narażaj się zbytecznie! — wołano wokoło.
 — Owszem, przeciwnie! Zrobię wszystko, co tylko będę mógł uczynić, bo tak dobra dziewczynka, ten anioł kopalni, godną jest wszelkiego z naszej strony poświęcenia.