Strona:Jules Verne - Piętnastoletni kapitan.djvu/24

 — Poproś o to kapitana, dziecino moja! On jest tutaj panem — odpowiedziała ciepłym głosem pani Weldon — jestem jednak przekonana, że wysłucha on twej prośby.
 — Uczynię to bez najmniejszej kwestji, proszę pani. Grzechem by było pozostawiać na pastwę głodowej, powolnej śmierci nieszczęśliwe stworzenie.
 Po wypowiedzeniu słów tych, zacny kapitan zwrócił się z rozkazem do sternika:
 — Hallo!... zatrzymać statek i spuścić na wodę szalupę. Dicku — mówił dalej kapitan, zwracając się do praktykanta, — pojedziesz ze mną, ażeby obejrzeć pozostałe szczątki i przeprowadzić na statek tego nieszęśliwego psiaka.
 — Słucham! — odpowiedział młody chłopiec, przywykły do ślepego posłuszeństwa.
 Nie upłynęło pięciu minut nawet, jak mała łódka kapitańska płynęła ku resztkom rozbitego statku, popychana dwoma parami wioseł, znajdujących się w żylastych rękach dwóch marynarzy. Młody Dick zajął miejsce przy sterze i skierował łódkę ku rufie, gdzie, jak się zdawało, najłatwiej było można wydostać się na pokład.
 W miarę zbliżania się statku, szczekanie słychać było coraz wyraźniej, aż nakoniec